Όπως επίσης έχουν υπάρξει ώρες συζητήσεων επί του θέματος. Πότε δεν βρούμε άκρη. Αυτή η αγάπη όμως έχει διάφορα παρακλάδια. Υπάρχει ένα που είναι συνυφασμένο με το ποδόσφαιρο μας. Υπάρχουν και στιγμές που το επηρεάζει κιόλας. Ποιο είναι αυτό το παρακλάδι; Μα φυσικά η αγάπη- λατρεία (υπερβολική ώρες ώρες και θα εξηγήσω το γιατί την θεωρώ έτσι παρακάτω) για αστέρες της ομάδας. Δεν αντιλέγω, λογικό είναι. Αλλά στην Ελλάδα έχουμε το κακό να μην μπορούμε να διαχωρίσουμε πράγματα.
Ο διαχωρισμός είναι απλός. Μερικοί τον θεωρούμε αυτονόητο (υπάρχουν και μερικοί βέβαια που αρνούνται να το δεχθούν). Υπάρχουν 2 κατηγορίες παικτών – οπαδών. Παίκτες δηλαδή που να είναι συνάμα και οπαδοί της ομάδας στην οποία αγωνίζονται. Η μια κατηγορία έχει να κάνει με τους παίκτες –γεννημένους οπαδούς. Παίκτες που υποστηρίζουν την ομάδα που αγωνίζονται από τα γεννοφάσκια τους. Σε μερικούς βέβαια μπορεί αυτή η αγάπη να ήρθε πιο μετά. Σαν λέμε «καταραμένη» εφηβεία (αστειεύομαι φυσικά). Πάντως –όπως και να 'γινε– ήταν δηλωμένοι οπαδοί της ομάδας πριν καν συμμετάσχουν σε αυτήν. Από την άλλη, η 2η κατηγορία έχει να κάνει με παίκτες – επαγγελματίες. Καθαρά επαγγελματίες που ήρθαν για λίγο χρονικό διάστημα. Ναι φυσικά μια αγάπη την νοιώθουν για την ομάδα. Οι λόγοι πολλοί. Είτε λόγω καταστάσεων είτε λόγω ευγνωμοσύνης. Ευγνωμοσύνη για την ανάσταση της καριέρας- μεταξύ μας αυτός ο λόγος υπερισχύει. Πάντως αυτές οι 2 αγάπες δεν είναι σε καμία περίπτωση ίδιες.
Ο διαχωρισμός είναι απλός. Μερικοί τον θεωρούμε αυτονόητο (υπάρχουν και μερικοί βέβαια που αρνούνται να το δεχθούν). Υπάρχουν 2 κατηγορίες παικτών – οπαδών. Παίκτες δηλαδή που να είναι συνάμα και οπαδοί της ομάδας στην οποία αγωνίζονται. Η μια κατηγορία έχει να κάνει με τους παίκτες –γεννημένους οπαδούς. Παίκτες που υποστηρίζουν την ομάδα που αγωνίζονται από τα γεννοφάσκια τους. Σε μερικούς βέβαια μπορεί αυτή η αγάπη να ήρθε πιο μετά. Σαν λέμε «καταραμένη» εφηβεία (αστειεύομαι φυσικά). Πάντως –όπως και να 'γινε– ήταν δηλωμένοι οπαδοί της ομάδας πριν καν συμμετάσχουν σε αυτήν. Από την άλλη, η 2η κατηγορία έχει να κάνει με παίκτες – επαγγελματίες. Καθαρά επαγγελματίες που ήρθαν για λίγο χρονικό διάστημα. Ναι φυσικά μια αγάπη την νοιώθουν για την ομάδα. Οι λόγοι πολλοί. Είτε λόγω καταστάσεων είτε λόγω ευγνωμοσύνης. Ευγνωμοσύνη για την ανάσταση της καριέρας- μεταξύ μας αυτός ο λόγος υπερισχύει. Πάντως αυτές οι 2 αγάπες δεν είναι σε καμία περίπτωση ίδιες.
Είναι άδικο λοιπόν να τις συγκρίνουμε. Ακόμα πιο άδικο να υπερισχύει η μια έναντι της άλλης. Και εξηγούμαι. Θεωρώ «σκληρό» να δείχνουμε την αγάπη σε έναν «ξένο». Όχι δεν το θεωρώ κακό πράγμα. Απλά γίνεται σκληρό όταν έτσι υποβαθμίζονται οι «δικοί» μας. Ως Παναθηναϊκός, φυσικά και αγαπώ τον Σισέ. Όμως δεν έχω αυταπάτες -σε αντίθεση μερικούς-. Δεν θεωρώ επ’ ουδενί ότι ο Τζιμπρίλ αγαπά την ομάδα περισσότερο από τον Καραγκούνη. Ακόμα και από άλλα δικά μας παιδιά. Δεν μπορώ να καταλάβω πως οι ίδιοι –που αγαπούν τον Σισέ– δεν μπορούν να δεχθούν τον Βύντρα. Πόσες φόρες πρέπει να δείξει -είτε με λόγια είτε με πράξεις- την αγάπη του για τον ΠΑΟ; Πόσες φόρες πρέπει να βρεθεί στο γήπεδο για να τον δεχθούν; Δεν θεωρείτε ότι μπορεί να το έχει παράπονο; Ότι οι οπαδοί της ίδιας του ομάδας δεν τον δέχονται. Ή το γεγονός ότι οι ίδιοι κρέμονται από τα χείλη ενός ξένου – στην αναφορά και μόνο της λέξης ΠΑΟ. Την ίδια στιγμή που τον βρίζουν εν χωρώ όταν κάνει ακριβώς το ίδιο. Τα παιδιά της Παιανίας (ναι θεωρώ και τον Βύντρα μετά από τόσα χρόνια) πάντα ερχόντουσαν δευτέρα. Τα τελευταία χρόνια όμως το κακό παράγινε.
Όποιον και να ρωτήσεις το ντάμπλ του 2010 ήρθε λόγω Σισέ. Καμία αναφορά στους υπολοίπους. Δηλαδή η άμυνα με Βύντρα και Σαριέγκι δεν συντέλεσε στην επιτυχία; Οι «Διόσκουροι» Κατσούρανης-Καραγκούνης δεν βοήθησαν; Μια βοήθεια 25 παικτών (όλοι κάπως βοήθησαν) επισκιάζεται από ένα σούπερ-σταρ. Οκ κάποιος θα πει λογικό είναι. Δεν θα διαφωνήσω. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι φίλοι μου Παναθηναϊκοί προτιμούν τις αναρτήσεις στα social media του Σισέ. Δηλαδή τα διθυραμβικά άρθρα σε sites ενός από τα πιο απαιτητικά πρωταθλήματα για την πορεία του Βύντρα δεν αξίζουν ένα βλέφαρο; Τα σχόλια του τύπου «Σιγά μωρέ τον Πανιώνιο της Ισπανίας» επιβεβαιώνουν τους ξένους. Όσους ξένους δηλαδή λένε ότι ποδοσφαιρικά είμαστε πίσω (και σε σκέψη και στην πράξη).
Ο «Πανιώνιος της Ισπανίας» -για όσους πιθανόν δεν είδαν- έφτασε στο τσακ να νικήσει την Ρέαλ πριν λίγες μέρες. Όσοι μείνανε στα 5 από την Μπαρτσελόνα (αποκούμπι μάλλον για να κράξουν) μάλλον δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα. Γιατί φίλοι μου στην Ισπανία η Μπαρτσελόνα απλά δεν νικιέται. Δεν είναι τόσο ηλίθιος ο αθλητικός διευθυντής της Λεβάντε. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ο Λουκάς είναι υπερπολύτιμος. Αλλά φυσικά –όπως είπαμε– τα πράσινα sites προτιμούν τις αναρτήσεις του Σισέ. Γιατί από νέα για την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής στερέψαμε. Λόγω επιλογών όχι λόγω ηλικίας – για να μην παρεξηγηθώ. Όπως και τα sites του ΠΑΟΚ προτιμούν περισσότερο τα λεγόμενα Γκαρσία. Σπάνια θα δεις σε οπαδικά sites να αναδημοσιεύουν δηλώσεις του Σαλπίγγιδη. Ο λόγος του Γκαρσία υπερισχύει πάντα εκείνου του Σάλπι. Προτιμούν δηλαδή να ακούνε και να υιοθετούν απόψεις ενός παίκτη που ήρθε και θα φύγει. Ενός παίκτη που ξέρει να χειρίζεται – όπως βολεύει –το θέμα των οπαδών. Εν αντιθέσει με τον «προδότη». Και ας είναι ο προδότης «δηλωμένος» ΠΑΟΚτζής.
Τα παραδείγματα που παρέθεσα είναι τα πιο χαρακτηριστικά. Φυσικά αυτό το φαινόμενο συναντιούνται σε όλες τις ομάδες, ειδικά στις μεγάλες. Ποιος ξεχνάει άλλωστε τον καυγά Ολυμπιακών – ΑΕΚτζήδων για την αγάπη του Ριβάλντο. Ή το μίσος των ΑΕΚτζήδων για τον Μπαγιέβιτς (που πολλάκις διατυμπάνιζε την αγάπη του για την ΑΕΚ) επειδή δέχθηκε την πρόταση του Ολυμπιακού. Όλες αυτές οι περιπτώσεις μας δίδαξαν πόσο κακό κάνει αυτή η λογική. Μόνο που εμείς – ως γνωστοί ξεροκέφαλοι –δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Μήπως πλέον ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε αυτό; Πότε δεν είναι αργά. Ειδικά όταν πρόκειται για την αποκατάσταση κάποιων αδικιών. Ακόμα το σκέφτεστε;
Ο «Πανιώνιος της Ισπανίας» -για όσους πιθανόν δεν είδαν- έφτασε στο τσακ να νικήσει την Ρέαλ πριν λίγες μέρες. Όσοι μείνανε στα 5 από την Μπαρτσελόνα (αποκούμπι μάλλον για να κράξουν) μάλλον δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα. Γιατί φίλοι μου στην Ισπανία η Μπαρτσελόνα απλά δεν νικιέται. Δεν είναι τόσο ηλίθιος ο αθλητικός διευθυντής της Λεβάντε. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ο Λουκάς είναι υπερπολύτιμος. Αλλά φυσικά –όπως είπαμε– τα πράσινα sites προτιμούν τις αναρτήσεις του Σισέ. Γιατί από νέα για την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής στερέψαμε. Λόγω επιλογών όχι λόγω ηλικίας – για να μην παρεξηγηθώ. Όπως και τα sites του ΠΑΟΚ προτιμούν περισσότερο τα λεγόμενα Γκαρσία. Σπάνια θα δεις σε οπαδικά sites να αναδημοσιεύουν δηλώσεις του Σαλπίγγιδη. Ο λόγος του Γκαρσία υπερισχύει πάντα εκείνου του Σάλπι. Προτιμούν δηλαδή να ακούνε και να υιοθετούν απόψεις ενός παίκτη που ήρθε και θα φύγει. Ενός παίκτη που ξέρει να χειρίζεται – όπως βολεύει –το θέμα των οπαδών. Εν αντιθέσει με τον «προδότη». Και ας είναι ο προδότης «δηλωμένος» ΠΑΟΚτζής.
Τα παραδείγματα που παρέθεσα είναι τα πιο χαρακτηριστικά. Φυσικά αυτό το φαινόμενο συναντιούνται σε όλες τις ομάδες, ειδικά στις μεγάλες. Ποιος ξεχνάει άλλωστε τον καυγά Ολυμπιακών – ΑΕΚτζήδων για την αγάπη του Ριβάλντο. Ή το μίσος των ΑΕΚτζήδων για τον Μπαγιέβιτς (που πολλάκις διατυμπάνιζε την αγάπη του για την ΑΕΚ) επειδή δέχθηκε την πρόταση του Ολυμπιακού. Όλες αυτές οι περιπτώσεις μας δίδαξαν πόσο κακό κάνει αυτή η λογική. Μόνο που εμείς – ως γνωστοί ξεροκέφαλοι –δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Μήπως πλέον ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε αυτό; Πότε δεν είναι αργά. Ειδικά όταν πρόκειται για την αποκατάσταση κάποιων αδικιών. Ακόμα το σκέφτεστε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου