Όταν η Ευρώπη δεν θυμίζει καθόλου την Ελλάδα!

Η Ελλάδα του 2014 στον μπασκετικό χώρο από δύο πράγματα χαρακτηρίζεται. Το ένα είναι η κρίση που έχει χτυπήσει όλες τις ομάδες και το άλλο η μεγάλη συχνότητα Ελλήνων παικτών στις ομάδες.Τι γίνεται όμως όταν οι δύο πρωταγωνιστές κινούνται μεταγραφικά στην ελληνική αγορά αποβλέποντας στην μακροχρόνια απόδοση και όχι στην παρούσα αξία;

Γράφει ο Λευτέρης Ζαφειρόπουλος



Για να γίνει λίγο πιο κατανοητό, ο Ολυμπιακός από την εποχή Γιαννάκη, έδωσε μεγάλη στήριξη σε νεαρούς Έλληνες που θα στελέχωναν στο μέλλον την ανδρική ομάδα ως βασικοί.Τρανό παράδειγμα, ο Κώστας Παπανικολάου (που έκανε το ντεμπούτο σε φιλικό με τα σπιρούνια του San Antonio) και πέρσι και πρόπερσι ήταν καταλυτικός παράγοντας στην διπλή κατάκτηση της ευρωλίγκα κατακτώντας και το βραβείο του καλύτερου ανερχόμενου παίκτη. Τα παραδείγματα όπως ο Σλούκα και Μάντζαρη που την τωρινή περίοδο είναι σίγουρες επιλογές της εθνικής και των ερυθρολεύκων, είναι τα σημάδια ότι το ελληνικό μπάσκετ έχει αναπτυχθεί. Όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία πάνω γράφτηκαν με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Α. Πεδουλάκη για την αξιοποίηση των Παππά και Γιανκοβιτς(αλλά και κατά την γνώμη μου και Παπαπέτρου και Κατσίβελη).

Κανένας παίχτης δε μπόρεσε πότε από την μία μέρα στην άλλη να γίνει κινητήριος μοχλός στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις.Ούτε ο Παπανικολάου μετά την εξαιρετική πορεία με τους Νέους (τότε) δεν έπαιρνε παιχνίδια στην Ευρώπη ούτε ο Σπανούλης από το Μαρούσι ήρθε και κατέκτησε σε μία μέρα ότι είδε μπροστά του μόνος του ούτε κανείς. Η Α1 την τωρινή περίοδο έχει και τα καλά της και τα κακά της στην ανάπτυξη των ''rookie''. Από την μία προσφέρει αγωνιστικά λεπτά στα πόδια των νεαρών και βοηθάει στον να αποκτούν εμπειρίες. Από την άλλη το γεγονός του πάρα πολύ χαμηλού ανταγωνισμού παρουσιάζει την τεράστια διαφορά στην αντιμετώπιση των ομάδων στα βράδια της Πεμπτο-Παρασκευής από αυτά του Σαββατοκύριακου. Δεν υπάρχει λόγος ο Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός να περιμένουν από τις νεαρές μεταγραφές να βοηθήσουν σε μεγάλο επίπεδο όταν η μπάλα καίει αφού η εμπειρία αποκτάται όταν βλέπεις πως δρουν τέτοιες στιγμές. Μη ξεχνάμε τα τρανά παραδείγματα παιχτών όπως ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης που έπρεπε να περάσουν τα 25 χρόνια της ζωής τους για να αποτελέσουν κάτι ουσιώδες στις ομάδες τους. Πίσω από αυτές τις επιδόσεις κρύβονται χρόνια προσπάθειας και ατομικής προπόνησης για να φτάσουν εκεί που είναι. Οι νεαροί σημερινοί παίχτες είναι διπλά τυχεροί αφού ουσιαστικά έχουν ως μέντορες τα δύο καλύτερα χαρτιά της Ελλάδας, γεγονός που θα πρέπει να αξιοποιηθεί στο μέγιστο.

Η Εθνική των Σλούκα, Μάντζαρη, Μπράμου και Καββαδά θα στελεχώσει την Εθνική των επόμενων χρόνων. Από πίσω θα έρθουν και άλλα παλικάρια όπως τα παιδιά του NBA καθώς οι Μποχωρίδης, Παπαπέτρου, Λαρεντζάκης που θα πρέπει να αρπάξουν την σημερινή ευκαιρία της κρίσης. Ένα είναι το σίγουρο πάντως: Η Ελλάδα έχει να προσφέρει ακόμα περισσότερα στις εθνικές διοργανώσεις!