Έχετε φανταστεί τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε μπει αλλαγή ο Τσιάρτας στο Ελλάδα-Ισπανία (παιχνίδι ομίλου Euro 2004); Έχετε σκεφτεί τι θα γινόταν αν σε εκείνο το ματς πρωταθλήματος Πανηλειακός-ΠΑΟ δεν είχε μπει στο γήπεδο ο Ολισαντέμπε; Τα παραπάνω 2 είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του «πότε μην λες πότε».
Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Ο καθένας μας έχει πιάσει τον εαυτό του να βρίζει τον προπονητή. Δεν αναφέρομαι μετά από ήττες. Αναφέρομαι κατά την διάρκεια του ματς. Γιατί έκανε την τάδε αλλαγή ποδοσφαιριστή; Γιατί ο σούπερ-σταρ παίζει σε άλλη θέση; Γιατί βάζει παίκτη σε θέση που δεν έχει ξαναπαίξει; Αυτά και άλλα πολλά τα έχουμε πει δεν πρέπει να το αρνούμαστε. Το να γκρινιάζεις μετά από ήττα -αν και δεν συμφωνώ-είναι λογικό. Το να γκρινιάζεις μετά από συγκεκριμένες ήττες είναι επίσης λογικό.
Η γκρίνια όμως κατά την διάρκεια του ματς δεν έχει λογική. Κρίνοντας ορισμένες φόρες εκ του αποτελέσματος είναι και ανώφελη. Τι θα κερδίσεις αν γκρινιάζεις και στο τέλος η ομάδα σου νικήσει; Τι ωφελεί να έχεις παραπόνα ενώ η ομάδα σου κερδίζει με μεγάλο σκορ. Δεν σου αρέσει το θέαμα; Μα το ποδόσφαιρο δεν παίζεται με την λογική του θεάματος όσο και να φαίνεται το αντίθετο. Το θέαμα απλά προκύπτει και είναι καλοδεχούμενο. Σε ποιον άλλωστε δεν αρέσει λίγο θέαμα; Ακόμα και στους προπονητές αρέσει. Απλά δεν είναι και πρωτίστης σημασίας για εκείνους. Μην ξινίζετε. Έτσι είναι.
Έχουν πει πως είναι παιχνίδι μπάσκετ είναι σαν μια παρτίδα σκάκι. Ο κάθε προπονητής προσπαθεί να κάνει ματ στον αντίπαλο καμπόσες φόρες. Αυτή η άποψη (περί παρτίδας σκάκι δηλαδή) υιοθετήθηκε/ προέκυψε εδώ κυρίως λόγω Ζοτς. Μόνο που παρτίδα σκάκι είναι και ένας αγώνας ποδοσφαίρου. Όχι μόνο τελευταίως, από καταβολής κόσμου –που λέει και η παροιμία. Για την ακρίβεια από τα 90’s που όλα τα πρωταθλήματα γίνανε πλήρως επαγγελματικά (κυρίως λόγω της δημιουργίας του Τσάμπιονς Λιγκ). Δεν διαγράφω τους μεγάλους προπονητές των προηγουμένων δεκαετιών. Απλά εκείνοι σκέφτονταν με άλλη λογική.
Με την εισχώρηση του Τσάμπιονς Λιγκ στην ζωή μας άλλαξαν πολλά. Πλέον η πρωτίστη σκέψη όλων των προπονητών είναι πως θα μπλοκάρουν το αντίπαλο. Αυτό απασχολεί όλους -θα είναι ψέμα αν το αρνηθεί κανείς- πρώτα και δευτερευόντως το θέαμα. Φυσικά αυτό είναι πολύ κάλο. Διότι κατά κάποιο τρόπο εμφανίζει τις «μικρές ομάδες». Τις βγάζει στην επιφάνεια. Δείχνει ότι αξίζουν και αυτές. Τις τελευταίες 2 δεκαετίες είναι συχνό φαινόμενο. Ποιο; Το να κάνει προπονητής «μικρής ομάδας» ρουα ματ σε μεγαλύτερο αντίπαλο.
Πάρτε παράδειγμα τον Ρεχάγκελ κατά την θητεία του στην Εθνική μας. Συνέχεια έκανε «κινήσεις σκακιού» που δεν περιμένουν οι αντίπαλοι. Στην πλειοψηφία τους ήταν πετυχημένες (όπως τότε με τον Γιαννακόπουλο στο μάτς της Ισπανίας τότε στα προκριματικά). Στα ευρωπα’ι’κά πρωταθλήματα αυτό είναι πάρα πολύ συχνό φαινόμενο. Εξού και οι κατά καιρούς «κοκορομαχίες». Γιατί κανείς δεν θέλει να χάνει ούτε στο «σκάκι».
Εδώ στην Ελλάδα ναι μεν υπάρχει κατά καιρούς το φαινόμενο αλλά ως εκεί. Δεν έχει εδραιωθεί. Μέχρι στιγμής το βλέπουμε κυρίως σε ντέρμπι. Εκεί που είναι –κατά την γνώμη μου –πιο αναγκαίο. Πρέπει να εδραιωθεί. Ειδικά όταν οι μεγάλες έχουν «υψηλές» βλέψεις. Δεν μας χάλαγε να γίνουμε η Αγγλία των 90’s. Όπου ανά 2-3 χρόνια (μπορεί και παραπάνω) έπαιρνε πρωτάθλημα και μια μικρή. Τότε που γευτήκαν το νέκταρ αυτής της απρόσμενης επιτυχίας ομάδες όπως η Μπλακμπέρν. Τι λέτε μπορούμε;
Πριν καν προλάβετε να απαντήσετε σας απαντώ εγώ. Μπορούμε. Δεν είναι θέμα εγκαταστάσεων ή υποδομών. Είναι θέμα νοοτροπίας. Όταν αντιμετωπίζεις κάτι όπως του αρμόζει τότε αυτό σε ανταμείβει. Τις περισσότερες φόρες και με το παραπάνω μάλιστα. Είμαστε πολύ έξυπνος λαός. Μπορούμε εύκολα να λειτουργήσουμε βάσει συγκεκριμένης στρατηγικής. Αντιμετωπιζόντας μαλιστά ότι αναπάντεχο προκύπτει. Εμείς δεν το κάνουμε. Εμείς δειλιάζουμε να ξεκινήσουμε μια «παρτίδα σκάκι». Μόνο και μόνο επειδή την θεωρούμε εξαρχής χαμένη. Μόνο που δεν μπορείς να ξέρεις αν θα χάσεις.. Ειδικά όταν δεν το έχεις πολεμήσει πρώτα. Όποτε ας αρχίζουμε να βλέπουμε τα παιχνίδια σαν «παρτίδες σκακιού». Δεν έχουμε να χάσουμε κάτι. Απεναντίας θα κερδίσουμε πολλά. Ρωτήστε και τον Ζοτς….
Η γκρίνια όμως κατά την διάρκεια του ματς δεν έχει λογική. Κρίνοντας ορισμένες φόρες εκ του αποτελέσματος είναι και ανώφελη. Τι θα κερδίσεις αν γκρινιάζεις και στο τέλος η ομάδα σου νικήσει; Τι ωφελεί να έχεις παραπόνα ενώ η ομάδα σου κερδίζει με μεγάλο σκορ. Δεν σου αρέσει το θέαμα; Μα το ποδόσφαιρο δεν παίζεται με την λογική του θεάματος όσο και να φαίνεται το αντίθετο. Το θέαμα απλά προκύπτει και είναι καλοδεχούμενο. Σε ποιον άλλωστε δεν αρέσει λίγο θέαμα; Ακόμα και στους προπονητές αρέσει. Απλά δεν είναι και πρωτίστης σημασίας για εκείνους. Μην ξινίζετε. Έτσι είναι.
Έχουν πει πως είναι παιχνίδι μπάσκετ είναι σαν μια παρτίδα σκάκι. Ο κάθε προπονητής προσπαθεί να κάνει ματ στον αντίπαλο καμπόσες φόρες. Αυτή η άποψη (περί παρτίδας σκάκι δηλαδή) υιοθετήθηκε/ προέκυψε εδώ κυρίως λόγω Ζοτς. Μόνο που παρτίδα σκάκι είναι και ένας αγώνας ποδοσφαίρου. Όχι μόνο τελευταίως, από καταβολής κόσμου –που λέει και η παροιμία. Για την ακρίβεια από τα 90’s που όλα τα πρωταθλήματα γίνανε πλήρως επαγγελματικά (κυρίως λόγω της δημιουργίας του Τσάμπιονς Λιγκ). Δεν διαγράφω τους μεγάλους προπονητές των προηγουμένων δεκαετιών. Απλά εκείνοι σκέφτονταν με άλλη λογική.
Με την εισχώρηση του Τσάμπιονς Λιγκ στην ζωή μας άλλαξαν πολλά. Πλέον η πρωτίστη σκέψη όλων των προπονητών είναι πως θα μπλοκάρουν το αντίπαλο. Αυτό απασχολεί όλους -θα είναι ψέμα αν το αρνηθεί κανείς- πρώτα και δευτερευόντως το θέαμα. Φυσικά αυτό είναι πολύ κάλο. Διότι κατά κάποιο τρόπο εμφανίζει τις «μικρές ομάδες». Τις βγάζει στην επιφάνεια. Δείχνει ότι αξίζουν και αυτές. Τις τελευταίες 2 δεκαετίες είναι συχνό φαινόμενο. Ποιο; Το να κάνει προπονητής «μικρής ομάδας» ρουα ματ σε μεγαλύτερο αντίπαλο.
Πάρτε παράδειγμα τον Ρεχάγκελ κατά την θητεία του στην Εθνική μας. Συνέχεια έκανε «κινήσεις σκακιού» που δεν περιμένουν οι αντίπαλοι. Στην πλειοψηφία τους ήταν πετυχημένες (όπως τότε με τον Γιαννακόπουλο στο μάτς της Ισπανίας τότε στα προκριματικά). Στα ευρωπα’ι’κά πρωταθλήματα αυτό είναι πάρα πολύ συχνό φαινόμενο. Εξού και οι κατά καιρούς «κοκορομαχίες». Γιατί κανείς δεν θέλει να χάνει ούτε στο «σκάκι».
Εδώ στην Ελλάδα ναι μεν υπάρχει κατά καιρούς το φαινόμενο αλλά ως εκεί. Δεν έχει εδραιωθεί. Μέχρι στιγμής το βλέπουμε κυρίως σε ντέρμπι. Εκεί που είναι –κατά την γνώμη μου –πιο αναγκαίο. Πρέπει να εδραιωθεί. Ειδικά όταν οι μεγάλες έχουν «υψηλές» βλέψεις. Δεν μας χάλαγε να γίνουμε η Αγγλία των 90’s. Όπου ανά 2-3 χρόνια (μπορεί και παραπάνω) έπαιρνε πρωτάθλημα και μια μικρή. Τότε που γευτήκαν το νέκταρ αυτής της απρόσμενης επιτυχίας ομάδες όπως η Μπλακμπέρν. Τι λέτε μπορούμε;
Πριν καν προλάβετε να απαντήσετε σας απαντώ εγώ. Μπορούμε. Δεν είναι θέμα εγκαταστάσεων ή υποδομών. Είναι θέμα νοοτροπίας. Όταν αντιμετωπίζεις κάτι όπως του αρμόζει τότε αυτό σε ανταμείβει. Τις περισσότερες φόρες και με το παραπάνω μάλιστα. Είμαστε πολύ έξυπνος λαός. Μπορούμε εύκολα να λειτουργήσουμε βάσει συγκεκριμένης στρατηγικής. Αντιμετωπιζόντας μαλιστά ότι αναπάντεχο προκύπτει. Εμείς δεν το κάνουμε. Εμείς δειλιάζουμε να ξεκινήσουμε μια «παρτίδα σκάκι». Μόνο και μόνο επειδή την θεωρούμε εξαρχής χαμένη. Μόνο που δεν μπορείς να ξέρεις αν θα χάσεις.. Ειδικά όταν δεν το έχεις πολεμήσει πρώτα. Όποτε ας αρχίζουμε να βλέπουμε τα παιχνίδια σαν «παρτίδες σκακιού». Δεν έχουμε να χάσουμε κάτι. Απεναντίας θα κερδίσουμε πολλά. Ρωτήστε και τον Ζοτς….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου